Wat is het soms moeilijk om onszelf te openen voor de onvoorwaardelijke liefde voor onszelf. Hoe vaak wijzen we onszelf niet af, alleen al door kritisch naar onze buitenkant te kijken. Hoe vaak verwijten we onszelf niet dat we eigenlijk niet boos mogen zijn, niet bang, jaloers of onzeker. Of we vinden dat we onvergeeflijke fouten hebben gemaakt en blijven onszelf pijnigen met zelfverwijt en schaamte. We oordelen er soms behoorlijk op los, en meestal komen we er zelf niet al te best vanaf. Er is doorgaans niemand in onze omgeving die zo streng voor ons is als wijzelf. En toch hunkeren we naar de liefde voor onszelf. We verlangen ernaar om onszelf volledig te accepteren, want we voelen wel degelijk pijn en verdriet als we onszelf niet onvoorwaardelijk liefhebben. We zijn echter vaak geneigd de compensatie voor de leegte die we binnenin ons voelen, buiten ons te zoeken. Dat doen we door ons geluk te zoeken in eten, geld, kleding of door de liefde alleen buiten ons te zoeken. Maar als je van de ander wilt houden, moet je allereerst ook van jezelf houden. Daar is niets egoïstisch aan, het is juist de liefde in jezelf tot leven brengen en vanuit die liefde de ander kunnen zien en benaderen.
Wanneer we zelf in het donker blijven zitten, met afwijzing en verwijten naar onszelf, dan komt er niet veel liefde naar buiten. Als we daarentegen liefdevol, respectvol en vol compassie kunnen zijn voor onszelf, stralen we dat ook naar anderen uit. Dan komt er ook meer compassie en begrip voor een ander. Als we kunnen accepteren dat we soms fouten maken, boos zijn of jaloers, dat we soms niet zo perfect zijn als we zouden willen, dan kunnen we misschien beter zien en voelen dat we desondanks toch volmaakt zijn. We zijn al goed, er hoeft niets meer af of bij. We mogen ons weer bewust worden en her-inneren dat we al onvoorwaardelijke Liefde zijn.
We mogen gaan inzien en bewust worden wat we onszelf aandoen als we ons de liefde ontzeggen. We zijn het waard om van onszelf te houden. We zijn prachtige, liefdevolle wezens die al volmaakt zijn. Volmaakt met al onze schaduwkanten. Met onze tekortkomingen maar ook met onze talenten. Met onze honderden bladzijdes die we zelf nog niet eens allemaal gelezen hebben. Met onze kracht, onze zwaktes, met onze lach en onze tranen, zijn we volmaakte kinderen die het waard zijn om alle liefde aan onszelf te geven die we maar kunnen.
Houden van jezelf, gewoon omdat je een prachtig goddelijk kind bent die al helemaal volmaakt is. Liefde voor jezelf, ondanks de oneffenheden en blauwe plekken die we door de lessen van het leven oplopen. We zijn goed zo. Volmaakt. Liefdevol en mooi. Kwetsbaar en krachtig tegelijk. We zijn allemaal liefde waard. Wie we ook zijn of wat we ook hebben gedaan. We zijn als kleine liefdevolle kinderen die het allerbeste van het Leven waard zijn. We zijn de Liefde voor onszelf dubbel en dwars waard!!