Onderstaand gedicht van Marianne Williamson kan het niet mooier verwoorden.
Onze diepste angst is niet
dat we onmachtig zouden zijn,
onze diepste angst betreft juist
onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons
is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af; Wie ben ik wel om mezelf briljant,
schitterend, begaafd en geweldig te achten?
Maar waarom zou je dat niet zijn?
Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid
als de mensen om je heen
hun zekerheid ontlenen aan jou kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen,
zoals kinderen dat doen.
We zijn bestemd om de glorie God ’s,
die in ons is, te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen,
maar in iedereen aanwezig.
En als we ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander
de mogelijkheid om datzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn
zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.